Mijn crème

Ik heb nog nauwelijks drie uur voordat ik op de luchthaven moet zijn, als ik ontdek dat mijn potje gezichtscrème te leeg is voor een week vakantie. Ik besluit snel bij de drogist langs te gaan. Alleen daar wordt mijn favoriete crème nog verkocht: goedkoop en onovertroffen.

De crème is ook hier uit het assortiment gehaald en vervangen door een nieuwe crème waardoor mijn rimpels gegarandeerd minder worden, zie ik teleurgesteld.

Ik heb precies de prijs van de crème aan losse munten in mijn portemonnee.

'Nog één cent graag,' zegt de verkoopster.

'Op het kaartje staat € 3,29,' antwoord ik.

'Dat klopt, maar we ronden af.'

Ik heb geen cent meer en toon haar het vakje in mijn portemonnee.

'Misschien kunt u pinnen, maar dan moet ik wel tien eurocent extra rekenen.'

'Ik wil niet pinnen, ik betaal u het bedrag op het prijskaartje!'

Ik neem het potje van de toonbank en vertrek. Het meisje drukt op de bel voor de bedrijfsleidster.

'Mevrouw weigert het juiste bedrag te betalen,' legt het meisje uit.

'Dat is dan winkeldiefstal,' stelt de bedrijfsleidster vast. Oké, ik ben bijna zover dat ik aangehouden wil worden.

'Mevrouw, u prijst dat waardeloze potje op € 3,29 . Ik betaal u 3,29 en ga nu weg met mijn potje crème!'

Een derde verkoopster legt mij uit hoe het systeem van afronden werkt. Het gaat om het principe. Ik reken de drie dames voor wat de tien minuten principes - keer drie - het bedrijf kost. De rij achter me groeit. Er wordt gemord.

'Oké mevrouw, we zullen deze keer coulant zijn. U krijgt die cent van ons cadeau.'

Grommend verlaat ik de winkel. Ik wil geen cent uit eigen zak cadeau. Ik wil een potje crème van mijn eigen merk!

(c) Kaat Roozal