Van alle ontberingen op onze Franse camping is het ontbreken
van een echt toilet wel het meest ingrijpend. Wat een land met die hurkdingen!
Mijn hurkvermogen is beperkt sinds ik een hernia heb gehad.
Ik draag op vakantie het liefst mijn wijde Turkse broek met paarse bloemetjes
en een simpel elastiekje bovenin.
Op het toilet, waar ik meestal pas arriveer bij erge nood,
trek ik eerst mijn wijde broekspijpen omhoog, anders hangen ze straks in de
kledder. Dan plaats ik mijn voeten op de twee verhoogde stapstenen. Terwijl ik
acrobatisch met mijn pijpen tussen mijn knieën worstel, trek ik mijn broek en
onderbroek omlaag. Omdat de broek zo wijd is, moet ik het geheel met een
knuist, samen met mijn opgetrokken broekspijpen, tussen mijn knieën
samengedrukt houden. Dan moet ik met mijn andere hand, die ook nog de toiletrol
omklemt, de beugel aan de muur als steun gebruiken. Vervolgens diep genoeg
hurken en precies boven het gat, als het al niet te laat is. Als ik niet goed
richt, krijg ik natte schoenen. Pfoeh!
Dan doortrekken. Een ferme ruk aan het touw. Met donderend
geraas spuit het water alle kanten op, nadat ik me schielijk op het droge heb
begeven. De deur opent onhandig naar binnen, zodat ik weer in de nattigheid
moet gaan staan (let op de broekspijpen!) om me naar buiten te wurmen. Hoe
krijgen oude stijve Franse vrouwen dit voor elkaar? Ik spreek te weinig Frans
om het uitvoerig met ze door te nemen.
Veertien dagen heb ik om te oefenen. Vastbesloten verbeter
ik elke dag mijn techniek. Ik zal de ideale methode vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten