Ochtend op Terschelling

Mijn hond is ziek en glipt om zeven uur 's ochtends de tent uit. Hij verdwijnt in het bos. Terugfluiten kan niet op dit tijdstip, de camping slaapt eindelijk.

In mijn slaapshirt en slipje, wandelschoenen los aan mijn voeten, ga ik achter hem aan. Hij is een eind verder op het pad, zoekend naar een goede plek voor zijn behoefte.

Ik kom op de route die ik hier dagelijks door het bos loop met hem, zelden iemand tegen. Ik besluit het erop te wagen, we gaan maar meteen onze ronde doen. Fris is het wel.

We ontmoeten tot mijn verbazing een ouder eilander echtpaar met hun boerenfox. Ik zie ze denken: 'Het moet niet gekker worden. Een schaars geklede middelbare dame in het bos.'

Ik trek aan mijn T-shirt om mijn koude billen te bedekken. Ze kijken verbaasd naar mijn shirt met twee meisjes met bloemenkorfjes. Daaronder de tekst: KIJK ONS NOU. Op mijn wiebelende borsten: MEIDEN ♥♥ MEIDEN.

'Sorry hoor, hond ziek,' mompel ik.

Een jogger nadert. Ook hij kijkt verbaasd naar de blootbenige dame op dit vroege uur in het bos. Hij kijkt nogmaals om en nog eens.

Een oude eilander met stok en hond nadert langzaam. Ik zou het liefst even achter een boom verdwijnen, maar dat zou pas echt de aandacht trekken. Ik hoop dat hij slechte ogen heeft. Ik houd mijn armen gekruist voor mijn borsten.

'Goedemorgen,' groet ik, alsof het doodnormaal is dat ik daar, amper gekleed, in de kou loop.

'Tja,' mompelt hij.

Als hij gepasseerd is kijkt hij om. En nog eens en nog eens. Dan pas herinner ik mij de tekst achter op mijn rug. In supergrote letters staat er: KIJK MIJ NOU!!

En dat is precies wat de eilanders deze ochtend doen.

(c) Kaat Roozal