De broodjeszaak in ons station probeert zijn klefvet-imago
kwijt te raken. In de vitrine liggen, naast de broodjes, prachtige geelrode
appels te glimmen. Daar heb ik zin in, al is tachtig cent wel wat veel. Ik
bestel een appel en houd mijn hand alvast op.
De verkoper legt zorgvuldig een servetje op de toonbank. Met
een grote suikertang selecteert hij een appel en vervolgens - zonder hem met de
vingers aan te raken - wordt die met een tweede servetje opgepoetst.
Dan wordt de appel met de tang op het eerste servetje
gelegd.
Sprakeloos kijk ik de jongen achter de balie aan.
'Is het niet oké?' vraagt hij.
'Jawel,' schutter ik, 'maar ik begrijp ineens waarom hij
tachtig cent moet kosten.'
(c) Kaat Roozal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten